vs

Επειδή τώρα τελευταία με έχει πιάσει μια νοσταλγία για το onionfava και το διαβαζω από την αρχή, θα βάλω σε επανάληψη ένα κείμενο που πολύ μου άρεσε:

ΧΘΕΣ VS ΣΗΜΕΡΑ

Κολωνάκι, χειμώνας 2001 ή 2002 (θα σας γελάσω…)

Είχαμε πάει για ποτό εγώ, η Ν., η Μ., και ο Δ. στο Rock & Roll. Μας είχε πάει, η Ν. που ήταν μεσα στα κόλπα, (εμείς βλαχαδερά, στάνταρ). Είχα βάλει το ξεκωλέ και βουρ για μόστρα. Συγκεκριμένα φόραγα ένα κόκκινο δερμάτινο μπλουζάκι που μου είχε φέρει η ξαδέρφη μου δώρο (για να σε δω, θα το θυμηθείς?) και τζιν. Ο Δ., ο οποίος είναι ο καλύτερος χορευτής που εχω χορέψει ποτέ -βασικά δεν εχω χορέψει με άλλον, αλλά για μένα είναι ο καλύτερος- δεν κρατιότανε καθόλου. Και εμάς τα ‘θελε ο κώλος μας φυσικά, και έγινε της μουρλής. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι είχαμε γίνει το θέαμα της βραδιάς, καθώς ο Δ. μας έκανε τις πιο απίστευτες φιγουρες, που οσο ζω δεν θα ξεχάσω!

Έπιανε την μία, περίμενε η άλλη… Όταν έπιασε εμένα, θυμάμαι μου είπε, άσε το σώμα σου ελεύθερο… Είχα άλλη επιλογή? Με σηκώνει ψηλά -(50 κιλά εγω τότε)- τυλίγω τα πόδια μου στη μέση του, με πιάνει από την μέση, πέφτω εγώ πίσω και δώστου. Μία δεξια μία αριστερά, πηγαινα, ερχόμουνα, πήγαινα, ερχόμουνα, σαν εκκρεμές. Έβλεπα ένα σωρό κεφάλια ανάποδα, όλο το αίμα είχα ανέβει στο δικό μου το κεφάλι και όμως, ήταν απίστευτα τέλεια… Μόλις με άφησε γύριζαν όλα, μετά τράβηξε στο καπάκι την Ν. και την έκανε εκκρεμες και αυτήν. Θέλω πάλι, φωναζα εγώ, χαμός.

Κάποια στιγμή μας την πέσανε μια παρέα πλουτέ και μουρέ, δύο σε ένα (κολωνάκι δεν θέλαμε?). Ένας από αυτούς μου λέει:

– Κάνουμε ένα πάρτυ αύριο, έρχεστε?

Τινάζω εγώ το μαλλί, παίρνω το γκομενέ μου και ρωτώ φυσώντας τον καπνό στο ταβάνι, κλασσικά..

– Α ναι? Που?

– Στην Πολιτεία

– Α που είναι? δεν το ξέρω…

……………………………………

Σπίτι μου, χειμώνας 2007, προχθές…

Τηλεφωνική συνδιάλεξη με ξάδερφο που γιόρταζε

– Χρόνια πολλάαααα!!! (……. ) Τι κάνεις βρε, χαθηκαμε, που θα πάτε το βράδυ?

– Στην Άνοιξη

– Έλα βρε, σιγά! Στις γιορτές θα βρεθούμε, άκου την Άνοιξη!

– Όχι βρε, θα πάμε στην Άνοιξη, εννοούσα, θα έρθετε?

– Α μπαράκι? Δεν το ξέρω, που?

———-

Δεν αλλάζει μάνα μου ο άνθρωπος! Δεν!

υγ. Το ποστ αφιερωμένο στον Πασκάλ και την “Γυναίκα Εκκρεμες”, κείμενο που έγραψε στο νέο περιοδικό της Καθημερινής

υγ. Αν υπάρχουν και άλλα μπαράκια σαν την Πολιτεία και την Άνοιξη, παρακαλώ να μου τα πείτε, να σταματησω να γινομαι ρόμπα ε?

υγ. Η Πολιτεία και η Άνοιξη είναι περιοχές τύπου Εκάλη (προς τυχόν ομοιοπαθούντες)

////////////////////////////////////////

_

_

Αν και σε επανάληψη, θα το αφιερώσω στον Καρτέσιο

(τωρα που το σκεφτομαι μηπως να κανω ενα vs του onionfava με το favas? χμ… not bad)

Επανάληψη

Ε λοιπόν, θα παίξω επανάληψη! Καλό ε? (μέσα σ’ όλα αρρώστησα κιόλας και είμαι τάβλα, αναπνεω από το στόμα μόνο, σπαστικόοο, και πιπιλάω συνέχεια λιζοπαϊν)

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι 😀 Πάμε λοιπόν:

 

ΦΤΟΥ… ΣΚΟΡΔΑ!

Εκεί λοιπόν που απολάμβανα την επιτυχία μου, μετα την δημοσίευση της συγκλονιστικής ερωτικής ιστορίας μου στο μουργομπλογκ, ένιωσα ενα ακαταμάχητο ερωτισμό να διαπερνάει το κορμί μου… Παρασυρμένη απο αυτό το συναίσθημα, έβαλα το μαγιό μου και ενώ οποιοδήποτε ίχνος φόβου και δισταγμού είχε εγκαταλείψει το μυαλό μου, πήρα το αμόρε μου και πήγαμε για βραδυνό μπανάκι στο Καβούρι…

Ένιωθα τόσο εκστασιασμένη, η τεράστια επιτυχία, μου είχε πάρει τα μυαλά… Φτάσαμε στην παραλία, σχεδόν ερημική, μια παρέα μόνο σε αρκετή απόσταση από εμάς… Τι υπέροχα Θεέ μου! Θα κάνω βραδυνό μπάνιο, μετά απο τόσα χρόνια… Θα νιώσω πάλι όπως στο νησί που πηγαίναμε κάθε βράδυ στα κρυφά…

Και ναι… Πετάω την τζιν φουστίτσα, πετάω το λαχανί στράπλες και βουτάω όλο χάρη και τσαχπινιά:
–Έλα, μωρό μου και εσύ… είναι υπέροχα, είπα στο αμόρε, το οποίο βαριότανε λίγο και είχε αράξει να πίνει το μπυρόνι γιατι πρώτη μέρα στη δουλειά, για τέτοια ήταν (?) …

Η θάλασσα λάδι, κάθολου κρύα, απλά τέλεια… Το μισοφέγγαρο φώτιζε υπέροχα, τόσο όσο να κάνει πιο ερωτική την διάθεση μου…
–Αχ Θεέ μου, είπα, τι ευτυχία, τι ομορφιά, τι… Τιιιιιι σκατάααααααα ειναι αυτοοοοοό? Μωρό, μωρόοοοοοο με τσίμπησε, αααααα, τσούζει πονάω!!! Αουτς!!!!

Η πουτάνα η τσούχτρα, ουτε 1 λεπτό δεν είχα κάτσει και μου τσίμπησε το αριστερό του κόλου μου, με πέθανε σου λέω! Βγαίνω έξω τρέχοντας, ούτε φεγγάρια, ούτε θάλασσες, εννοείται ούτε ερωτισμός και την κάναμε τροχάδην!

Στο αμάξι τα είχα πάρει με την γκαντεμιά μου , και λέω θα πάμε να πάρουμε ενα παγωτό δωδωνάτο, για να γλυκαθούμε λίγο… Το μωρό, δεν ήθελε, πήρε μόνο για μένα. Άντε λέω, ας φάω το παγωτό μέχρι να πάμε σπίτι.. Πάω να χώσω το κουτάλι μεσα στη μόκα, την ζεστή σοκολάτα και την τρούφα, και τσαααακ σπάει στη μέση αλλά όχι καθέτως, οριζοντίως! Ε αϊ σιχτίρι, λέω! Έφαγα όλο το παγωτό σαν τους Κινέζους γιατί αλλιώς θα έλιωνε μέχρι να φτάσουμε, και καθόμουνα και στο ένα κολομέρι γιατι έτσουζα!

Όταν γυρίσαμε είχα πασαλειφτεί ολόκληρη με παγωτό, τα πόδια μου ήταν μέσα στην άμμο γιατί όπως φύγαμε άρων άρων από τη παραλία, δεν τα ξέπλυνα και γέμισα το σπίτι άμμους και τώρα θέλει σφουγγάρισμα! Πείτε μου τώρα εσείς, αν αυτό δεν είναι γλωσσοφαγιά από τον ακατανόμαστο με τα χίλια ονόματα που έσκασε με τη επιτυχία μου , τι είναι ε? Τι?

Μία αμφιβολία είχα, μέχρι την στιγμή που σηκώθηκα από το pc, έχοντας ολοκληρώσει το ποστ στην ερώτηση: -Τι?- Δεν πρόλαβα να φτάσω στην κουζίνα και ναι… Βλέπω ένα γυάλινο μπουκάλι να γλιστράει απο τα χέρια του ξεθεωμένου – πλέον – μωρού, και να γεμίζει ο τόπος μπλε γυαλιά και νερά!!! Τώρα πια είμαι σίγουρη… Αύριο θα φέρω παπά!